Zgodnie z wyrokiem TSUE z 07.12.2023r. (C-140/22) kredytobiorca może domagać się zwrotu świadczeń, które spełnił na podstawie nieważnej umowy, a roszczenie to jest wymagalne od daty wezwania (względnie od dnia wniesienia pozwu jeśli nie było wezwania do zapłaty), bez konieczności składania przez kredytobiorcę jakichkolwiek oświadczeń o świadomości następstw nieważności umowy.
TSUE potwierdził bowiem, iż:
artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że w kontekście uznania nieważności w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję bankową ze względu na to, iż umowa ta zawiera nieuczciwy warunek, bez którego nie może ona dalej obowiązywać: – stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą wykonywanie praw, które konsument wywodzi z tej dyrektywy, jest uzależnione od złożenia przez tego konsumenta przed sądem oświadczenia, w którym twierdzi on, po pierwsze, że nie wyraża zgody na utrzymanie w mocy tego warunku, po drugie, że jest świadomy z jednej strony faktu, że nieważność wspomnianego warunku pociąga za sobą nieważność wspomnianej umowy, a z drugiej – konsekwencji tego uznania nieważności, i po trzecie, że wyraża zgodę na uznanie tej umowy za nieważną.
Wyrok ten zaprzecza zatem dotychczasowej praktyce sądów (przyjętej za Sądem Najwyższym) polegającej na zasądzaniu odsetek od chwili złożenia przez kredytobiorcę przed Sądem oświadczenia dot. braku woli związania abuzywnymi postanowieniami, co w następstwie prowadziło do upadku umowy kredytowej.
